• 1
  • 2
  • 3

Paw złoty - Pavo muticus

 

psch08 01Dorosły samiec: czub, głowa i kark w kolorze głębokiej zieleni. Grzbiet z miedzianym połyskiem, z paskowanym, zielonym i jasnobrązowym wzorem, coraz wyraźniejszym w miarę zbliżania się do części ogonowej. Pokrywy ogonowe głęboko zielone, opalizujące złotem i miedzią w zależności od kąta padania światła. Ogon ciemnobrązowy z jasnobrązowymi paskami. Pokrywy skrzydeł czarne, skrzydła z ciemnobłękitnym połyskiem. Lotki trzeciego i drugiego rzędu czarne z niebieskimi refleksami. Lotki pierwszego rzędu płowe. Tren samca podobny do trenu pawia indyjskiego (Pavo cristatus), jednak z większą przewagą brązu. Naga skóra wokół oka granatowa, policzki jaskrawożółte (Elliot 1872). Długość ciała (bez ogona) 90 – 120 centymetrów.

Paw złoty zamieszkuje Półwysep Indochiński i Jawę. Uważany jest za najpiękniejszego z przedstawicieli swojego rodzaju. Występuje w trzech podgatunkach: Pavo muticus spiciferus (najbardziej błękitny) z Birmy, Pavo muticus imperator (posiadający pasy na skrzydłach) z obszaru Indochin i Malajów oraz Pavo muticus muticus z Jawy. Ten ostatni podgatunek jest najczęściej hodowany w Stanach Zjednoczonych i znany tam jako Java Green. Według Smythiesa (1986) paw złoty udaje się na nocleg bardzo wczesnym wieczorem. Wybiera wysokie drzewa z niewielką ilością liści. Wznosząc się i zlatując rano z drzew wydaje donośne dźwięki.

psch08 02Paw złoty przypomina pawia indyjskiego pod względem zachowania, środowiska życia i preferencji pokarmowych. Jednak w przeciwieństwie do swego krewniaka nie występuje w dużych grupach (Hume i Marshall, 1878). Najczęściej tworzy niewielkie kolonie w niedostępnych miejscach. Ptak dysponuje świetnym wzrokiem, jest bardzo płochliwy i ostrożny. Dźwięki wydawane przez pawia złotego przypominają odgłos trąbki, są jednak mniej donośne niż pawia indyjskiego. Lot jest „szybki, z powolnymi, regularnymi uderzeniami skrzydeł”. W przeciwieństwie do innych bażantowatych, ptak nie szybuje (Smythies 1986). Podobnie jak paw indyjski, paw złoty jest wszystkożerny. Rano i wieczorem wychodzi na pola w poszukiwaniu pokarmu, środkową część dnia spędzając w ukryciu w gęstych zaroślach.

W czasie sezonu godowego samce wykonują spektakularne popisy, wachlarzowato rozpościerając ogon i wyginając go ku przodowi oraz potrząsając skrzydłami. Są poligamiczne. W swoim haremie mają od dwóch do pięciu kur.
Okres gniazdowania przypada od marca do maja. Samica składa od trzech do pięciu jaj w kolorze płowym z ciemnopłowym, czasem czerwonobrązowym nakrapianiem (Smythies 1986).
Paw złoty pierzy się w sierpniu. Samiec traci wtedy swoje wspaniałe upierzenie oraz imponujący ogon. Ponownie pojawia się on na przełomie marca i kwietnia, na początku okresu godowego.

psch08 03Jedną z najlepszych metod pozyskiwania tych ptaków jest chwytanie ich wieczorem z płynącej łodzi, kiedy wychodzą do wodopoju (Hume i Marshall 1878).
Najłatwiej odróżnić pawia złotego od indyjskiego po piórach ogonowych. U tego pierwszego wzór oka jest mniejszy, a ciemnozielona centralna sercowata plama otoczona jest brązowym pierścieniem okolonym cienkim, prawie czarnym paskiem, po którym następuje złotozielony i w końcu metalicznie liliowy. U pawia indyjskiego centralne oko otoczone intensywnie niebieskim kołem, następnie miedzianobrązowym pierścieniem, a potem dwoma mniejszymi – złotozielonym i liliowym.
Zdaniem hodowców ptaków, paw złoty mógłby przewyższyć popularnością pawia indyjskiego, gdyby był mniej wrażliwy na chłód i nie tak agresywny w stosunku do innych hodowlanych ptaków, a nawet ludzi.

Zastosowanie w muszkarstwie
Pióra pawia złotego są wykorzystywane podobnie jak pióra pawia indyjskiego. Warto jednak zaznaczyć, że promienie są cieńsze i znacznie delikatniejsze, o bardziej zielonej barwie niż w przypadku tego drugiego gatunku.


Tłumaczenie - Anna Barbara Bezpiańska-Oglęcka

o mnie
Paul Schmookler i Ingrid V. Sils juz przeszli do historii muszkarstwa. Świadectwem ich pasji są ich wydawnictwa. Najsłynniejsze z nich to RARE AND UNUSUAL FLY TYING MATERIALS: A NATURAL HISTORY (vol.1 Birds, vol.2 Birds and Mammals). Dwutomowe dzieło uchodzi za jedną z najpiękniejszych publikacji w dziejach muszkarstwa. Dla muszkarzy jest jednak przede wszystkim najbardziej kompetentnym źródłem wiedzy o klasycznych materiałach pochodzenia zwierzęcego. Podobny charakter ma monograficzna FORGOTTEN FLIES, kompletny zbiór najsłynniejszych, często zapomnianych klasycznych wzorów much łososiowych, mokrych much i streamerów. Ostatnim edytorskim wydarzeniem jest periodyk ART OF ANGLING JOURNAL. Cztery pierwsze numery nowego czasopisma zostały powszechnie, w ubieglym roku, uznane za najpiękniejsze w historii muszkarskie pismo.
Inne artykuły autora

Tags: narzędzia, kręcenie much